و آذر ...

این سریال Ted lasso رو تموم کردم !

از فضای که حاکم بود خیلی خوشم اومد

اینکه مدام در حال رشد بودن عليرغم اینکه سقوط های بدی هم داشتند ، هر کدوم از شخصیت هاش حتی و اون حس ساپورتیو بودنی که بینشون بود خیلی قشنگ و جذاب بود برام :)

دارم سعی میکنم با برنامه و دیسیپلین بودن رو برگردونم به زندگیم ولی خیلی سخته، ذهنم بشدت در حال مقاومته :/

کاش میتونستم همه حرفای مغزم رو تایپ کنم... اگه یه دستگاه مثل استیون هاوکینگ داشتم، دیگه راحت میشدم :d

مطمئن نیستم که دقیقا حسم نسبت بهش چیه ولی احساس میکنم خیلی درگیر و خسته‌است و از این جهت دلم براش میسوزه ...

این بهتر شدن، رشد کردن ، پیشرفت کردن و ‌‌‌.... چیه که انقدر در به درشیم ! طوری که نه جسم مونده ازمون و نه روانی ... گمونم همش برمیگرده ذات کمال‌طلب انسان و اون طمع پنهان ...

پ.ن :

حس بدی دارم توام با خجالت :|

فکر کنم خیلی وحشی‌بازی دراوردم اون روز diary...